Θεός είναι μόνο ένας, ΑΡΗΣ 1914.

Εδώ και μερικές μέρες έγινε viral ο αγώνας κάποιων αδερφών μας (πληθυντικός) στην κοντινή (όσο κι αν πιστεύει κανείς το αντίθετο) Συρία κόντρα στον ακραίο φονταμενταλισμό του Isis. Έναν αγώνα μηνών για τον οποίο, από σεβασμό στα παιδιά που φτάνουν στο σημείο να θεωρούνται στη χώρα μας εν δυνάμει τρομοκράτες, δεν θέλαμε να πούμε πολλά. Σεβόμαστε απεριόριστα την αξιοπρέπεια και το θάρρος όσων αφήνουν ΟΙΚΟΙΩΘΕΛΩΣ τη βόλεψη τους για να υπερασπιστούν με την ίδια τους τη ζωή τα πιστεύω τους και να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, δίχως υστεροβουλίες, με πράξεις και όχι με χτυπήματα στα πλήκτρα.

Θέλουμε όμως να σας φωνάξουμε δυνατά από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Ροτζάβα: Νοιώθουμε Περήφανοι για εσάς αδέρφια, γιατί είστε τα πιο πιστά τέκνα του Θεού του Πολέμου. Γιατί μας δείχνετε πως 104 χρόνια μετά την ίδρυση του, το DNA αυτού του Σωματείου δεν αλλοιώθηκε. Το Σωματείο που στην προπολεμική Ελλάδα είχε σκοπό βάση καταστατικού την “εκγύμναση ισχυρής ομάδας εκ πασών των κοινωνικών τάξεων”. Όραμα που 104 χρόνια μετά, φαντάζει προοδευτικό ακόμα και σήμερα. Ένας Σύλλογος που από τη δεκαετία του 1920, δεκαετίες πριν οι γυναίκες αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου, είχε τμήματα γυναικών. Γυναίκες για τις οποίες τα αδέρφια μας αυτά παλεύουν “την απελευθέρωση του ανθρώπου και ειδικά της γυναίκας, από τα δεσμά με τα οποία ζει σε αυτές τις περιοχές “ όπως οι ίδιοι λένε. Στο πλευρό των Κούρδισσων Μανάδων μας, σαν τις δικές μας του '40, που θυσιάζονται για έναν κόσμο που δε θα χύνεται αίμα για το φύλο, δε θα θεωρούνται πλάσματα ενός κατώτερου θεού.

Ένας Σύλλογος που στη μεσοπολεμική Ελλάδα της πείνας και της φτώχιας αγκάλιασε τους μετανάστες, που έγινε ένα με την Αρμένικη -και όχι μόνο- κοινότητα τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του, έχοντας θρύλους σαν τον Αμπραχαμιάν και το Δανελλιάν να καμαρώνει, κάνοντας την αλληλοβοήθεια μέρος του DNA του και μας συντροφεύει μέχρι σήμερα. Ένα Σύλλογο που ποτέ δεν έλαβε υπόψιν το θρήσκευμα, που πανηγύριζε τα γκολ του θρύλου μας Μουφίτ Καλλιοντζή (για αντιδράσεις στο πρόσωπου του οποίου το παοκ-ΑΡΗΣ του 1954 ματαιώθηκε) και τα καλάθια του Αμπντούλ Ραουφ. Του Συλλόγου που έφερε τον Γίλμα Κατάμα, τον πρώτο έγχρωμο αθλητή. Νοιώθουμε Περήφανοι που τέτοια παλικάρια παλεύουν για ένα κόσμο που δε θα χύνεται αίμα για το φύλλο, τη θρησκεία, τη φυλή και το χρώμα του καθενός. Γιατί πάνω απ' όλα μας δείχνετε το δρόμο των πράξεων, όχι αυτόν της αποχής: “Η μη αλληλοβοήθεια, η απαξίωση του προβλήματος του διπλανού, ο πολιτικός σεχταρισμός, ο ωχαδερφισμός”. “Είμαστε άνθρωποι των οποίων οι ιδέες δεν μας επέτρεπαν να μην κάνουμε κάτι βλέποντας αυτά που συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή. Κυρίως, ανατριχιάσαμε με τις φρικαλεότητες των τζιχαντιστών και επηρεαστήκαμε πολύ από αυτό. Δεν είμαστε ούτε εν δυνάμει τρομοκράτες ούτε απειλή για κάποιον.”

Μας κάνετε Περήφανους γιατί δείχνετε πως δεν αλλοιωθήκαμε σαν άλλους που αθλητές τους εκτελέστηκαν φορόντας τη φανέλα τους και τώρα κάνουν τους σοφέρ για αυτούς που τράβηξαν τη σκανδάλη. Δε γίναμε σαν άλλους που θυμούνται την καταγωγή τους μόνο για να τους χαρίσουν καμία εταιρεία και κανένα ξενοδοχείο, παίζοντας το πατριώτες. Όταν για το θεαθήναι μοιράζουν εκατομμύρια στα λόγια, μιας και είναι η μόνη αξία που μετράει για αυτούς, την ίδια ώρα που εξαφανίζουν προσφυγικές ομάδες επειδή έκαναν το έγκλημα να θυμίσουν τη Γενοκτονία των προγόνων και των δικών του, για να βγουν τα κουκιά στην ΕΠΟ. Δε γίναμε σαν αυτούς που τη μία είναι φιλοχουντικοί και την άλλη αριστεροί, καπηλευόμενοι τα πάντα χωρίς ντροπή, επιβιώνοντας σαν κατσαρίδες με κάθε καθεστός.

Κοντά στα αδέρφια μας αγωνίζονται και άλλοι... Και είναι από τις λίγες περιπτώσεις που δε θα στραβώναμε αν βλέπαμε στον τοίχο ένα 1908, 1924 ή 1926, πλάι στο ΆΡΗΣ 1914. Θα λέγαμε γειασάν του μάγκα αν στην παραλλαγή είχε άλλο ραφτό.

Η Ροτζάβα, η Ράκκα μας δείχνουν το δρόμο του αγώνα και της συμμετοχής. Το δρόμο του να σφίγγεις τη γροθιά και να παλεύεις, να μη γυρνάς την πλάτη και να δείχνεις την αλληλεγγύη σου έμπρακτα. Σας περιμένουμε ξανά να πανηγυρίσουμε στις χαρές, να κάνουμε τη γροθιά μας πέτρα στα δύσκολα, να χοροπηδάμε σαν τρελοί στα νταμάρια της Καλλιθέας και στα πέταλα της Μαδρίτης.

Για τον Άρη που ακόμα και στις πιο μαύρες στιγμές δε λείπει από την καρδιά και τη σκέψη σας. Γιατί “Θεός είναι μόνο ένας ΑΡΗΣ 1914”.

ΑΡΗΣ σημαίνει Σύγκρουση.